Wyznajemy w Credo, że wierzymy w apostolski Kościół. Apostolskość jest jednym ze znamion Kościoła obok trzech innych wskazujących, że jest jeden, święty i katolicki. Co oznacza to, że Kościół, w który wierzymy i który współtworzymy od chwili przyjęcia chrztu jest apostolski? W odpowiedzi na to pytanie pomagają nam czytania liturgii słowa.
Kościół jest apostolski, ponieważ stanowi kontynuację wspólnoty Dwunastu uczniów Jezusa, którzy byli świadkami Jego życia i zmartwychwstania i otrzymali Ducha Świętego. Głosili Ewangelię i zakładali pierwsze wspólnoty, Kościoły. Czynili to również ich następcy przekazując dalej tę samą wiarę innymi. Dzięki temu poznajemy Chrystusa takiego, jakim znali Go apostołowie.
Oprócz tego apostolski charakter Kościoła oznacza, że posiada on swoją strukturę widzialną, że na czele Kościoła stoją następcy Apostołów, czyli biskupi wraz z następcą Piotra, czyli biskupem Rzymu.
Do tej widzialnej struktury należy także doktryna wiary, na którą się składają konkretne prawdy wywodzące się z Pisma Świętego i apostolskiej Tradycji, ale także do tej struktury należą normy moralne, które winniśmy zachowywać jako ludzie wierzący. W ten sposób postępujemy zgodnie z apostolską wiarą, to znaczy zgodnie z tym, co Jezus od nas oczekuje.
Do tej struktury należą również sakramenty. Dzięki temu żyjemy razem z Jezusem, który nam towarzyszy. Współtworzymy historię Jezusa, który żyje dalej w swoim Kościele.
Wieczernik
Jezus w Wieczerniku mówił o miłowaniu Go i zachowywaniu Jego nauki. Nie można oddzielić osoby Jezusa od tego, co powiedział i co oczekuje, że Jego uczniowie będą zachowywać.
Jezus zdawał sobie sprawę, że upływający czas będzie zacierał w pamięci apostołów Jego słowa i nauki. Dlatego posłał im Ducha Świętego. Słyszeliśmy w Ewangelii: „A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”.
Wiemy, że Nowy Testament składa się z czterech Ewangelii, z Dziejów Apostolskich, z listów, z Apokalipsy. Pisma te zostały napisane przez apostołów lub ich bezpośrednich uczniów. Zostały napisane pod działaniem Ducha Świętego. Stanowią źródło prawd, w które wierzymy.
Spotkanie w Jerozolimie
Czytanie z Dziejów Apostolskich zawiera opis kontrowersji, która powstała w pierwszych wspólnotach. Dotyczyła ona przyjmowania do Kościoła pogan. Niektórzy głosili konieczność poddania się obrzędom żydowskim i z kolei przyjęcia chrztu.
Powstał spór w Antiochii na ten temat. Dlatego Paweł i Barnaba udali się do Jerozolimy, by spotkać Piotra, Jakuba i innych apostołów w celu rozstrzygnięcia sporu. Podjęto decyzję, że obrzędy żydowskie nie są konieczne, że należy nawróconych na wiarę w Jezusa pogan chrzcić i przyjmować do Kościoła. Była to decyzja bardzo ważna, bo uznano, że Kościół nie jest grupą religijną wewnątrz religii żydowskiej, lecz jest oddzielną religią. Dzięki temu chrześcijaństwo mogło się dalej rozwijać.
Podjętą decyzję przedstawiono w liście do chrześcijan, w którym wyrażono głęboką świadomość, że nie była to tylko decyzja ludzi, ale także Boga. „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty” – to słowa, które właśnie na to wskazują.
Spotkanie w Jerozolimie określa się również, że był to pierwszy sobór. Przez dwa tysiąclecia dziejów Kościoła odbyło się wiele soborów, podczas których podejmowano decyzje, przede wszystkim definiowano prawdy wiary i moralności, mając świadomość współdziałania z Duchem Świętym.
Potrzebujemy Ducha Świętego, by nie odejść od nauki Chrystusa, lecz by wiernie ją zachowywać i realizować w życiu codziennym. Od tego zależy, czy idziemy drogą zbawienia.
Miasto Boże
Wymowny jest obraz Jerozolimy opisany w widzeniu, które miał św. Jan i przedstawił w Apokalipsie. Jest to wizja eschatologiczna. Jerozolima, miasto zstępujące od Boga, czyli z wieczności. „A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka. A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek”. Wizja ta jest związana z prawdą o Kościele.
Pielgrzymujemy do wieczności jako członkowie wspólnoty Kościoła. W czasie i wieczności Kościół jest apostolski. To, co otrzymaliśmy od apostołów: wiarę, sakramenty, normy moralne jest niczym mur miasta, strzeże, by nie utracić dostępu do Boga, do Chrystusa. Strzeże nas w drodze do zbawienia.
Ważne jest, by poznawać naszą wiarę, by medytować nad Pismem Świętym, by interesować się nauką katolicką, by ją zachowywać w życiu, a także by o niej świadczyć. Świadczenie o Jezusie także wyrażamy słowem, że trzeba „apostołować”. Słowo to wskazuje, by świadczyć tak, jak czynili to apostołowie, zachowując to, co nam przekazali, co jest wiernie strzeżone w Kościele.
Ks. Andrzej Dobrzyński
Fot. Esse Collins/Unsplash.com